Last days at the Gold Coast

Woensdag 3 januari: Exploring the Gold Coast
Goooodmorning! Ondanks dat ik tot 0.30 uur aan de blog heb gewerkt en Johan heeft verkend wat we hier kunnen doen, is het lekker wakker worden om 7.30 uur. We smeren een vertrouwde boterham zoals we in de camper ook deden, want het ontbijtbuffet hier kost 34 dollar (€ 22,-) per persoon. Ik vroeg nog of het per gezin is, maar het bleek toch echt per volwassene per dag te zijn?! Haha.
​De Gold Coast is de meest geliefde vakantiestreek van Australië. Dit komt onder andere door het subtropisch klimaat met 300 dagen zon per jaar, de 40 kilometer lange kuststrook en de vele thema-pretparken die zij rijk is. Seaworld, Movie World, Wet ‘n Wild, Dreamworld enz. Allemaal leuke dagjes uit, maar ook met attracties waar de kids nog niet in mogen door lengte-restricties dat je bijvoorbeeld minimaal 1.20 meter moet zijn. Wij besluiten om, in de drie dagen de we nog hebben, rondom het hotel te blijven. En eigenlijk vinden we dat helemaal niet erg, onze reis is compleet met alle leuke uitjes die we al gedaan hebben. Dus we gaan naar het zwembad waar het goed toeven is met 28 graden. ’s Middags rijden we naar Surfers Paradise, het hart van dit toeristenparadijs. We struinen wat rond, eten een ijsje bij Ben & Jerry’s, spelen op het strand en eten bij de Griek aan de boulevard. We smullen van een mixed grill menu met extra tzatziki en pita’s en als we klaar zijn staan we onze tafel af aan een aardige Griekse familie die geëmigreerd is naar Australië.

Donderdag 4 januari: Sluspie pup
De ontspannen modus met weinig plannen bevalt goed. We liggen lang in bed terwijl Siem en Fieke weer een hut bouwen met hun knuffels. Ik sorteer vast wat in de reistassen voor de terugreis en om 11.00 uur verlaten we het hotel om te gaan midgetgolfen bij Putt Putt op Mermaid Beach. Johan gaat lekker, Siem heeft meer een hockeyslag, bij mij gaat het niet zo best en Fieke die dartelt wat rond  (snel afgeleid) over de baantjes in het jungle thema. Halverwege de ‘wedstrijd’ even pauze. De kids voelen zich aangetrokken door de gekleurde ’Sluspie pups’ (Slush Puppy). Je kunt wel raden wie er uiteindelijk heeft gewonnen. Na de lunch, wat veel te veel was, zoeken we het zwembad van het hotel weer op. Rond 18.00 uur hebben de kids honger (wij nog niet), dus wandelen we naar de Mac Donalds. Ze hebben hun Happy meal binnen no time op en eten samen zelfs nog een blueberry muffin weg. Tijdens onze wandeling naar het hotel zien we een paar vleermuizen vliegen. Dit is de laatste avond hier, leggen we uit, morgen slapen we in het vliegtuig, hopelijk. We lezen (nog gewoon) de Gorgels en om het speciaal te maken vanavond slaapt papa bij Fieke en ik bij Siem.


Vrijdag 5 januari: Zomerkleding inruilen
Vlotjes doorlopen we ons ochtendritueel. Terwijl Siem en Fieke even naar ABC-kids (Australische KRO Kindertijd) kijken, stoppen wij alles in onze reistassen. Het past allemaal weer! Er slingert niks meer rond, dus het is tijd om twintig verdiepingen lager, met de lift natuurlijk, uit te checken. Om 10.10 uur rijden we de parkeergarage van ons fijne resort uit. Via de highway met aan weerszijden de pretparken rijden we naar Brisbane. Omdat we vanavond pas om 22.25 uur vliegen, maken we er nog een leuke dag van aan de zuidoever van Brisbane. Dit noemen ze South Bank Parklands.  
Onder architectonische bogen wandelen we over de boulevard met zicht op de skyline van de stad. Via een leuke speeltuin komen we terecht bij het optreden van een goeie straatartiest. En daarna belanden we in de aangelegde zwembad met zandstrand. Siem en Fieke zijn er niet weg te krijgen, en wat maakt het ons uit: lekker relaxen hier, nu het nog kan! Aan het eind van de middag lopen we via de boulevard en het bekende Wheel of Brisbane (reuzenrad) naar het museum. In dit Queensland Art Galary of Modern Art zijn wat leuke dingen te doen voor kinderen. Zo is er een ruimte die iedereen mag onder plakken met felgekleurde stickers. Daarna ‘ons laatste avondmaal’ bij een restaurantje in Little Stanley Street. Een gezellige avondmarkt lonkt nog, maar het is echt tijd om de huurauto in te leveren en in te checken. Met gemengde gevoelens ruilen we onze slippers en zomerkleding in voor onze winterkleding die al vier weken niet uit de tas is gekomen. Helaas duurt het erg lang om de bagage in te leveren, waardoor we meteen door moeten naar de gate waar ‘last call for boarding’ al wordt omgeroepen. Wat leuk was is dat Fieke in de rij van de bagage drop het Australische gezin achter ons aan het bestuderen was, waardoor we met hen aan de praat raakten. De achttienjarige Joe gaat voor één jaar naar Engeland. Ik heb te doen met (vooral) zijn moeder, vader, zusjes en broertje die hem uitzwaaien. Maar we praten ook over het grijpen van zo’n kans, die je juist nu (na je highschool) kunt grijpen! Iets dat wij ‘vroeger’ niet hebben gedaan en dan kun je nu ‘maar’ vier weken, vertellen wij Joe met een lach.
De eerste twee uur van de vlucht blijven we, wonder boven wonder, wakker. Alhoewel dat niet zo vreemd is, want je krijgt al meteen een maaltijd onder je neus om je alvast in een ritme te krijgen. Daarna slapen we allemaal een aantal uur, dat schiet lekker op, want de vluchttijd is bijna 14 uur. Respect voor Siem en Fieke hoe goed ze het doen!